O książce: 1990 / Twórczość Dostojewskiego rozumiana jest w świetle jego wyznania wiary: „Gdyby jakimś cudem okazało się... że Chrystus jest poza prawda, a prawda jest poza Chrystusem, to wolałbym pozostać z Chrystusem poza prawdą…” (poza jakąkolwiek ideą filozoficzno-religijną, poza jakimkolwiek światopoglądem). Autor bada, jak to wewnętrzne światło przebija się przez „punkty szaleństwa” bohatera Dostojewskiego, w oscylacjach między „ideałem Madonny” a „ideałem Sodomy” i próbuje zrozumieć wewnętrzną strukturę pojedynczej, nienapisanej powieści ( „Życie wielkiego grzesznika”), którego odzwierciedleniem było napisanie pięciu wielkich powieści, poczynając od „Zbrodni i kary”. Polemiczne hiperbole Dostojewskiego wiążą się z kształtowaniem się jego stylu. Można prześledzić, jak wybuchy ksenofobii są usuwane w impulsach zmierzających do ogólnoświatowej reakcji, ku planecie pozbawionej nienawiści („Sen zabawnego człowieka”). Twórczość Dostojewskiego rozumiana jest w świetle jego wyznania wiary: „Gdyby się jakoś okazało... że Chrystus jest poza prawdą, a prawda jest poza Chrystusem, to wolałbym pozostać z Chrystusem poza prawdą…” (poza jakąkolwiek ideą filozoficzną i religijną, poza jakimkolwiek światopoglądem). Autor bada, jak to wewnętrzne światło przebija się przez „punkty szaleństwa” bohatera Dostojewskiego, w oscylacjach między „ideałem Madonny” a „ideałem Sodomy” i próbuje zrozumieć wewnętrzną strukturę pojedynczej, nienapisanej powieści ( „Życie wielkiego grzesznika”), którego odzwierciedleniem było napisanie pięciu wielkich powieści, poczynając od „Zbrodni i kary”. Polemiczne hiperbole Dostojewskiego wiążą się z kształtowaniem się jego stylu. Można prześledzić, jak wybuchy ksenofobii są usuwane w impulsach zmierzających do ogólnoświatowej reakcji, ku planecie pozbawionej nienawiści („Sen zabawnego człowieka”). Twórczość Dostojewskiego rozumiana jest w świetle jego wyznania wiary: „Gdyby się jakoś okazało... że Chrystus jest poza prawdą, a prawda jest poza Chrystusem, to wolałbym pozostać z Chrystusem poza prawdą…” (poza jakąkolwiek ideą filozoficzną i religijną, poza jakimkolwiek światopoglądem). Autor bada, jak to wewnętrzne światło przebija się przez „punkty szaleństwa” bohatera Dostojewskiego, w oscylacjach między „ideałem Madonny” a „ideałem Sodomy” i próbuje zrozumieć wewnętrzną strukturę pojedynczej, nienapisanej powieści ( „Życie wielkiego grzesznika”), którego odzwierciedleniem było napisanie pięciu wielkich powieści, poczynając od „Zbrodni i kary”. Polemiczne hiperbole Dostojewskiego wiążą się z kształtowaniem się jego stylu. Można prześledzić, jak wybuchy ksenofobii są usuwane w impulsach zmierzających do ogólnoświatowej reakcji, ku planecie wolnej od nienawiści („Sen śmiesznego człowieka»).